REIS OM DE WERELD IN 120 DAGEN 5 zondag 29-10-2017
KAAPVERDIË
Na 3 “zeedagen”, waarin niemand zich verveelde of zich hoefde te vervelen, omdat er genoeg te doen is aan boord, kwamen we aan in Praia op Kaapverdië.
Bijna iedere zeedag fiets ik een half uur op een hometrainer, je kan aan dek zonnen of een paar rondjes van 375 meter wandelen; je kan tafeltennissen of tafelvoetballen. Je kan mensen ontmoeten, in een bar koffiedrinken, je kan zwemmen, je kan golfen, je kan shoppen. Heel opvallend was het, dat ik op de middelste zeedag 2 vogels rond de boot zag vliegen, die me heel erg aan uilen deden denken door de vorm van de kop; ik kreeg ze helaas niet goed op foto. Op de boot zat ook een valk op een balk bij een reddingboot uit te rusten, leek het wel. Wel vreemde waarnemingen midden op zee. Helemaal opgetogen was ik, toen we op de 3de zeedag, 1 dag voor aankomst in Kaapverdië vliegende vissen bij de voorkant van de boot uit het water zagen springen, soms een, soms hele scholen tegelijk. Ik heb geprobeerd die op de foto te zetten wat al weer niet meeviel… Als je goed kijkt zie je er een stuk of vijf… sommige van die vliegende vissen vlogen wel afstanden van een meter of 50, maar vlak boven het water, waarbij ze af en toe de toppen van de golven raakten, maar toch verder zweefden…
Van de Kaapverdische eilanden hebben we alleen vanuit Praia een stukje van eiland Santiago gezien, maar dat was zo droog en dor, dat alleen een kleine soort Acacia nog wat groen blad had. Verder zag ik wat vetplanten en ander taai, klein spul dat zich nog net wist te handhaven.. Er zijn een stuk of wat forse regenbuien nodig om het weer een beetje goed te maken. Volgens de gids, de enige die Engels sprak, is de regentijd van maart tot oktober en had het dit jaar nauwelijks geregend. We hadden een jeeptour geboekt, we reden langs prachtig klinkende namen als Praia de Sao Tomé en Praia Baixo langs de kust. Er was nauwelijks enige bewoning te zien. Onderweg was er het meest oostelijke punt van het eiland en een kerk, de Igreja de Nossa Senhora de Luz Baia. Dat klinkt goed, maar het straalde alleen maar - zoals bijna het hele Praia en omgeving - verval en een hopeloos tekort aan onderhoud en materiaal uit…
’s Avonds na het vertrek uit de haven van Praia en de daarbij horende 3 oorverdovende hoornsignalen was er weer van alles te doen, dit keer een optreden en disco, dat een Schlager-festival werd genoemd. Het waren allemaal Duitse Schlagers, liedjes die wij niet of nauwelijks kenden van Duitse zangers als Udo Jürgens, dus lagen we vroeg in bed. Na een half uur klonk plotseling via de intercom, ook in onze kamer, “medizinische Assistenz gefragt Deck 10 am Pooldeck”. Een van de oudjes had iets te veel gedronken en gedanst en was omgevallen tijdens het Schlager festival. Last gehad van het bewegen van de vloer…
En nu op weg naar Zuid Amerika….
Douwe Stellinga
REIS OM DE WERELD IN 120 DAGEN 6 donderdag 2-11-2017
RECIFE
Weer 3 “zeedagen”, we hebben ons niet verveeld. De afgelopen dagen was er op het schip van alles te doen: festiviteiten rond de “Equator-tauf” en Halloween. Neptunus in eigen persoon verscheen op het schip en ieder moest gedoopt worden, als je dat wilde. De volgende avond passeerde de Aidacara de evenaar en moesten de deelnemers over de evenaar het zuidelijk halfrond op springen… Terwijl een aantal vreemd uitgedoste bemanningsleden en veel anderen aan het bier gingen, trad de huis-zanggroep op. Dat zijn jonge Amerikanen, door Aida ingehuurd, die een geweldig stuk muziek neerzetten. Deze groep heeft erg veel kwaliteit in huis en zingt ieder genre met groot enthousiasme. Van musical tot Cliff Richard en Elvis Presley…
Rond het schip vliegen, nu we wat dichter bij Zuid Amerika komen, fregatvogels en Jan van Genten.
Gisteren op de golf-simulator een wedstrijdje gespeeld met 2 Duitsers, de een had alleen nog maar aan boord gespeeld, de ander met een handicap 30. Het is toch wel behoorlijk anders dan op een buiten-golfbaan en dus wennen, maar het was toch leuk..
Morgen Recife in Brazilië.. Van 1630 tot 1654 heette Recife Mauritsstad, omdat in die periode de Nederlanders dit gebied in bezit hadden. In die tijd werd hier ook de eerste synagoge van Noord en Zuid-Amerika gesticht door Amsterdamse Joden. In 1654 werd het gebied weer Portugees en vluchtten de hier wonende Joden deels terug naar Amsterdam en deels naar Nieuw Amsterdam, het latere New York… Vlakbij Recife ligt Olinda op een heuvel; in beide steden hebben we het centrum bezocht. Hiernaast een kerk met wat vergane glorie met de prachtige, maar wat hoogdravende naam Igreja de Sao Salvador do Mundo… Na Olinda, dat op de werelderfgoedlijst van de Unesco staat, kwamen we in het centrum van Recife terecht in een bijeenkomst met prachtig geklede mensen: een demonstratie van tolerantie naar een Afrikaans geloof met animistische trekjes. Wat precies dat geloof of die bijeenkomst inhield, kan ik je niet exact vertellen, daarvoor was het gesprek met een slecht Engels sprekende Braziliaanse radio-verslaggeefster te moeizaam… Na een bezoek aan de synagoge “Sinagoga Kahal zur Israel” liepen we terug naar de Aidacara…
Toen het donker was om een uur of zes vertrokken we naar Rio de Janeiro…
Douwe Stellinga
REIS OM DE WERELD IN 120 DAGEN 7 zondag 5-11-2017
RIO DE JANEIRO
Een bevoorrecht mens ben ik: bezig met het schrijven van een verslag over ons bezoek aan Rio de Janeiro, terwijl ik over de Atlantische Oceaan uitkijk, en terwijl ik geen vinger hoef uit steken om dit schip vooruit te laten gaan, geen koffie hoef te zetten, geen eitje hoef te bakken, want dat doet een ander allemaal voor me…
’s Morgens ga ik bij het ontbijt altijd even naar Ary Ramadansyah uit Medan voor “satu/ dua telor - bola balik - matang” (een of twee dubbel gebakken eieren) en de andere dag “omelet sayur – matang” (omelet met groente, doorbakken). Een leven als een luis op een zeer hoofd, of, als je wil een leven als God in Frankrijk… Op de foto staan Henny en ik op de Suikerberg en tussen ons in het bergje met daar bovenop het beeld van Christus (Cristo Redentor)….
Rio de Janeiro, wat een stad. Het viel mij op, dat er heel veel politie te zien was, een keer zelfs zag ik vanuit de bus een patrouille langs de weg met een agent met een pistool en een agent met een klein geweer in de aanslag. Met deze Brazilianen hebben we gelukkig niets van doen gehad. Volgens mij ben je dan niet al te best af…
Eerst ging het naar de Suikerberg, de “Pao de Acucar” (spreek uit: asoekar. Ik kon voor de éérste c geen c met een cedille vinden!). Met 2 kabelbanen kwamen we op de top met een prachtig uitzicht over Rio en de stranden. Na de Suikerberg kwamen we langs en op de stranden van Copacabana, Leme en Ipanema, waar het volgens mij heel rustig was, misschien was het te warm. Met de tandradbaan “Trem do Corvocado” gingen we de berg op. Af en toe moest de trem even op een kort dubbelbaans stukje spoor wachten tot een tegenligger gepasseerd was. Er waren verbazend steile stukken bij op het traject, dat veelal door een gebied ging, dat veel weg had van een regenwoud; gelukkig was het goed weer: geen regen, wel 37 graden. Ik had er weinig last van… Boven was het een drukte van belang, veel mensen gingen op hun rug liggen om een foto van Christus te maken. Het standbeeld Cristo Redentor was enorm groot; daar had het vanuit de stad niet naar uit gezien! Het uitzicht over Rio was vanaf deze berg nog veel mooier dan vanaf de Suikerberg.. Weer terug op de Aidacara bleek het toch een heel vermoeiende dag te zijn geweest, heerlijk een uurtje geslapen. ’s Avonds voor vertrek naar Montevideo in Uruguay trad een prachtig uitgedost Braziliaans samba-gezelschap op het “pooldeck” op, fantastisch! Onvoorstelbaar snel dansten deze mensen, terwijl ze alles heen en weer lieten schudden…
Nu zijn we met 2 zeedagen voor de boeg op weg naar Uruguay.. Windkracht 7, maar een redelijk rustige zee…
Douwe Stellinga