REIS OM DE WERELD IN 120 DAGEN 8 donderdag 9-11-2017
MONTEVIDEO
Adrie van Luijk stuurde me een betere website om ons cruiseschip de Aidacara nog beter te kunnen volgen, nl www.seascanner.com Daar zijn ook beelden van camera’s aan boord te zien. Zo kun je op een duidelijke kaart zien, waar de Aidacara is, maar ook hoe onrustig de zee is..
Eergisteren waren we in Montevideo, de hoofdstad van Uruguay. ’s Nachts maakten we de oversteek naar Buenos Aires. Beide steden liggen aan de Rio de la Plata, de enorm grote monding van 2 rivieren, de Rio Uruguay en de Rio Parana. Helemaal aan de monding is de Rio de la Plata zo'n 200 km breed. Montevideo is volgens berichten van mensen die het weten kúnnen, de veiligste stad van Zuid-Amerika. We hebben er de hele dag rondgelopen en inderdaad geen crimineel gezien. De stad zag er wel uit zoals meer Zuid-Amerikaanse steden: veel gebouwen in een stijl die een beetje Zuideuropees/ Parijs aandoet, in ieder geval met versieringen, soms met beelden in de gevel, of zuilen met een Fries erboven… Vanaf dit land Uruguay zijn we een tijdlang in landen waar Spaans wordt gesproken. Uruguay leek me een redelijk welvarend land.
We hebben een paar uur door het centrum gelopen en hadden een route uitgestippeld over 3 pleinen, Plaza Zabala, Plaza Constitucion en Plaza Independencia. Op een van die pleinen was in een boom een kolonie papagaaien aan het nestelen. Het was heerlijk weer en met de knie gaat alles goed, dus niets in de weg voor een heerlijke dag. Speciaal in Uruguay is het drinken van mate, een soort thee. Je vult een speciaal gemaakt potje met de verknipte theeblaadjes, je neemt een thermoskan met heet water mee en je hebt de hele dag je eigen mate/ thee bij je. Ook speciaal -zeker voor Duitsers – is het verhaal van de ondergang op 13-12-1939 van de vestzak-kruiser de Graf Spee. Na een eerdere overwinning op een Engelse eenheid bij Chili liep het bij Uruguay minder goed af. Na een zeeslag met 3 Engelse schepen vluchtte de Graf Spee zwaarbeschadigd de haven van Montevideo in. Later voer het schip weer uit en werd door de eigen kapitein tot zinken gebracht om het niet in handen van de Engelsen te laten vallen…
Douwe Stellinga
REIS OM DE WERELD IN 120 DAGEN 9 donderdag 9-11-2017
BUENOS AIRES
Buenos Aires is een enorme stad, de taxichauffeur heette Diego en liet duidelijk merken, dat je het beste niets met de politie te doen moest hebben, want die was alleen maar op geld uit. We spraken met hem af, dat hij ons naar “the big flower” in het Parque de la Flor, naar de begraafplaats van Eva Peron in Recoleta, en via de obelisk op de Avenida 9 De Julio en Plaza de Mayo naar de Caminito in La Boca zou brengen.
Net als in de straten van Pretoria in Zuid-Afrika stonden heel veel Jacaranda-bomen prachtig blauw-paars te bloeien. Hier op het zuidelijk halfrond is de lente namelijk begonnen. De begraafplaats van Recoleta is een grote verzameling van begraafhuizen, waar de kisten in worden opgestapeld/ bijgezet letterlijk. Eva Peron was bijgezet in het familiegraf van de familie Duarte… Via de breedste avenue (ter wereld volgens de chauffeur) ging het nogal onorthodox rijdend naar de Obelisk. Henny kon een gil van schrik door de manier van rijden niet binnen houden. Glimlachend zei de chauffeur “normal driving in Buenos Aires”. Bij de obelisk was een politieke demonstratie aan de gang, waardoor we maar heel kort konden uitstappen voor een foto. Na een bezoek aan de prachtige Catedral Metropolitana, waar veel toeristen toch zo nodig over een afsluitend koord moesten stappen, waar ze even later door een pastor toch nog vriendelijk werden uitgewezen, gingen we naar La Boca een wijk, waar de huizen wel heel kleurrijk waren geschilderd. Paus Franciscus en Diego Maradona hingen in Caminito uit de ramen. We namen een Argentijnse dikke pizza en keken naar een uitvoering van de tango op de stoep voor het café, waar ook nog een foto van Beatrix, Willem-Alexander en Máxima aan de muur hing…
Opvallend was voor mij, dat onze chauffeur Diego ons vroeg wat we van Margaret Thatcher vonden. De Argentijnse nederlaag in de oorlog om de Malvinas (Falkland eilanden) zit hier mensen kennelijk toch wel hoog. Rainer en ik antwoordden, dat wij vinden, dat de Malvinas in ieder geval niet bij Engeland zouden moeten horen…
Douwe Stellinga
REIS OM DE WERELD IN 120 DAGEN 10 zondag 12-11-2017
PUERTO MADRYN
Vannacht tot 6 uur heerlijk geslapen, toen werd ik wakker en dacht aan de fusie van ’t Klaverblad en de Windhoek in 2000 en kon prompt niet meer slapen. Dat die oncollegiale tijden me zelfs op weg naar de meest zuidelijke stad ter wereld Ushuaia nog steeds zo bezig houden, verbaast me eigenlijk niet eens. De woede om onrecht is voor een deel nóg niet helemaal vergeten.
Gisteren waren we de hele dag in Puerto Madryn. We wilden eens gaan kijken bij de kolonie pinguïns op een 40 kilometer afstand van die kleine havenstad. Alleen de inwoners zagen met de toeristen bijna letterlijk het schip met geld binnenlopen: een tochtje naar die pinguïns moest 90 euro kosten en dan nog de entree van 23 euro om het natuurgebied binnen te mogen. Dat kwam voor ons vieren dus op 452 euro. Dat hebben we dus maar niet gedaan. In plaats daarvan slenterden we wat door Puerto Madryn en dat was misschien nog wel leuker. Marian wilde namelijk haar haar laten knippen, de serveerster van de koffiebar zei, dat een straatje verderop wel een goede kapster was: Carmen. Marian er naartoe en een kwartiertje later besloot ik er ook eens te gaan kijken. Er ontstond een reuze plezierige Spaans-Duits-Engelse spraakverwarring, de kapper Joaquin van kapsalon Glamour die Marian knipte, leek op Miguel, haar jongste zoon uit Colombia. Ik was een beetje -volgens Marian – aan het flirten met de bazin Carmen Gloria en uiteindelijk, toen ook Henny en Rainer waren gekomen, moest iedereen met iedereen op de foto en was het heel gezellig.
Puerto Madryn zelf was een stadje, dat je zo ergens in het middenwesten van de VS zou kunnen neerzetten: huizen als blokkendozen en de stad zelf opgedeeld steeds bijna vierkante blokken huizen, net als in de VS… ’s Avonds zat ik nog lang aan dek in de hoop een glimp van een walvis of orca, die hier volgens de berichten rondzwemmen, op te vangen, maar tevergeefs. Daarna was er ook nog een Duits carnavalsfeest vanwege de elfde van de elfde. Op zich mooi, maar niets voor mij...
Douwe Stellinga