REIS OM DE WERELD IN 120 DAGEN 2 19-10-2017
SOUTHAMPTON
Omdat het de eerste wereldreis van Aida is, vertrokken we met een groot vuurwerkspektakel aan de Elbe om 21:30 uur, een paar uur later dan eerst gepland.
Ons schip, de Aidacara, is een relatief klein cruiseschip van 193 meter lang. Het heeft een diepgang van 6 meter en er zijn 11 dekken.. De meesten van de 600 bemanningsleden zijn afkomstig van de Filippijnen; ik heb steeds de neiging om Indonesisch te gaan praten.. De kapitein is Duits. Van de iets meer dan 1000 passagiers maken 928 de hele reis mee. En mij valt op - en Marianne ook -, dat er meer jonge mensen de reis meemaken, dan ik had verwacht. En heel prettig, dat er aan boord een leuke, ontspannen sfeer is en dat we niet tussen de opgedofte mensen rondlopen. De hele dag en 2 nachten hebben we gevaren. Er is aan boord van alles te doen: van fitness-apparaten tot een golf-simulator en een prachtige openingsshow; gisteravond heb ik met allemaal Duitsers naar Bayern München gekeken, dat met 3-0 van Glasgow won. Nu liggen we een dag in Southampton in Engeland. We hebben een wandelingetje gemaakt door het oude centrum. We kwamen o.a. langs de pub Titanic. De Titanic zelf vertrok hiervandaan voor haar eerste en tevens laatste reis. Het lopen ging wel een béétje moeizaam, want er is in mijn nieuwe knie kennelijk iets fout gegaan: ik heb er behoorlijk wat pijn aan en Rainer loopt ook niet meer als een jonge god rond. Henny en Marianne lopen met Nordic walking-stokken vele meters vooruit. Straks ga ik maar even een dokter aan mijn knie laten voelen… Het is nu half vier in de middag en zitten we aan de “Kaffee und Kuchen” Je moet echt uitkijken, dat je niet dichtgroeit, want de Aida-gebakjes zijn lekker….
Van Adrie van Luijk kregen we een site door: www.vesselfinder.com. Wij hebben daar de positie van de Aidacara al op gevonden…
Wel, vanavond vertrekken we voor 2 zeedagen naar Lissabon in Portugal…
Douwe Stellinga
REIS OM DE WERELD IN 120 DAGEN 3 maandag 23-10-2017
LISSABON
De scheepsarts schreef voor mijn pijnlijke, overbelaste knie enkele dagen rust voor en Ibuprofen tegen een eventuele ontsteking. De knie is ouderwets dik, heb er de hele avond ijs op gehad. Tot overmaat van ramp was er een stevige golfslag, waardoor ik moeilijk van de theaterzaal naar de hut kwam vanwege het onrustige bewegen van de gangen van het schip… Die nacht gaf het informatiekanaal van de Aidacara windkracht 11 Beaufort aan; nou, dat was te merken, ik wou steeds in mijn slaap roepen: ”Henny, lig nou eens stil”, maar de Aidacara trok zich er niets van: ze stampte en kreeg klappen van golven van een meter of 5, 6 (volgens de kapitein), kortom we hadden een onrustige nacht… De volgende nacht was niet veel beter met windkracht 10 in de Golf van Biskaje, maar daarna werd het aangenamer met 5 Beaufort… Gelukkig hebben we geen van beiden last van zeeziekte gehad.
De mensen hier aan boord zijn meestal Duits. Er zijn er bij die zo van een oktoberfest zijn gekomen: luidruchtig en veel bier drinken, maar het merendeel zijn gewoon aardige mensen waar je prima mee de dag kunt doorbrengen. Verder onder de passagiers Nederlanders (die zie je ten slotte overal op de wereld), wat Zwitsers en Oostenrijkers. Onder het personeel Duitse, Filippijnse en Indonesische mensen.
Omdat de kapitein snel door het slechte weer wilde, waren we veel eerder in Lissabon dan verwacht. We sliepen dus heerlijk rustig, zonder het gevoel dat je ieder ogenblik uit je bed geslingerd kon worden.. De haven is het brede einde van de rivier de Taag, waardoor een mooie natuurlijke haven is ontstaan. Ons schip voer op eigen kracht in en uit…
Lissabon zouden we doorkruisen met een tram, maar die zat steeds helemaal vol, zodat we uiteindelijk met een tuk-tuk verder gingen. Juan, de bestuurder, was een alleraardigste Portugees die ons de mooie dingen (veelal kerken en kastelen) van zijn stad liet zien. Op de eerste foto van dit stukje de “Igreja de Santa Maria Maior”. Vanaf het hoogste punt hadden we een prachtig zonnig uitzicht op de rivier en de Aidacara. Ik heb me, ook op de “zeedagen” nog geen moment verveeld, er is altijd wel wat te doen: optredens van zangers, een Portugese Fado-zangeres, Portugese les, een teken- en schildercursus, er is een fitnessclub met veel fitness-apparaten, een golf-simulator, enz.
Nu zijn we op weg naar Funchal op Madeira, waar we in 2002 al eerder waren, nl. toen Pim Fortuyn op 6 mei werd vermoord…
Douwe Stellinga
REIS OM DE WERELD IN 120 DAGEN 4 woensdag 25-10-2017
FUNCHAL
Wat een verschil met de eerste dagen: nu op zee nauwelijks wind en een heerlijke temperatuur! Wat minder leuk is al die oude mensen die gaan zonnebaden, terwijl slechts een enkeling een beetje een toonbaar lijf heeft. Daarom zie je mij ook uiterst zelden in een zwembroek…
Madeira was een hernieuwde kennismaking: daarom wilde Henny in ieder geval naar de bloemenmarkt, alleen viel dat enigszins tegen; in de herinnering worden sommige dingen nu eenmaal mooier naarmate de tijd verstrijkt. Na de bloemen- en trouwens ook vismarkt hadden we eigenlijk allemaal geen trek meer om door Funchal te slenteren; we besloten met de kabelbaan naar een uitkijkpunt te gaan. Dat hadden alleen een paar honderd andere toeristen ook bedacht, zodat we achteraan in een lange rij moesten aansluiten. Boven eerst maar even koffie. We keken nog even naar de “Carreiros do Monte”. Daar glijden nu toeristen in een soort rieten bankje omgebouwd tot slee over de weg 2 kilometer naar beneden. Vroeger werden zo op de helling verbouwde landbouwproducten naar beneden gebracht. Twee “remmers” zorgden er voor, dat de slee op het goede spoor bleef. Niemand van ons had behoefte aan een dergelijke race… Hierna lieten we ons nog rondrijden in een open “hop-on hop-off” toeristenbus en toen zat de dag er weer op. En waren we nog op tijd voor de Kaffee und Kuchen.
s Avonds om een uur of negen vertrokken we – al weer met vuurwerk - uit de haven van Funchal; er wachten ons 3 zeedagen met niets dan water en boord-entertainment op weg naar Kaapverdië.
Douwe Stellinga